Dit is alles

Zoals ik vorige week vertelde heb ik een groot probleem. Mijn brein is het probleem. Het zoekt en scant en speurt... en weet altijd wel een probleem te vinden. Iets om mee bezig te gaan, om op te lossen en over na te denken. Iets of af te maken of te veranderen. Om dan als het af is verder rond te dwalen, op zoek naar een volgende imperfectie. Een volgend iets wat tussen mij en het leven in staat.

Een paar jaar geleden had ik besloten dat ik meer wilde leven vanuit intentie. Echt nadenken over wat belangrijk voor me is, me focussen op de dingen die ertoe doen.

De stapjes voor verandering maakte ik klein en haalbaar. Een gezonder ontbijt, een leuke sport, eerlijker zijn tegen mensen. Langzaam, steen voor steen, bouwde ik een leven.

En ik blijf maar bouwen...

Leven voelt nog altijd als iets voor morgen. Zelfs als ik alleen leuke dingen op de planning heb, kan het soms voelen alsof dat in de weg staat van het leven waar ik naartoe aan het leven ben. Het leven waarin ik werkelijk zal leven.

Alsof ik nu, in de wachtkamer van het leven, mezelf kan voorbereiden op straks, het echte leven.

Behalve dat er geen wachtkamer is. En ook geen 'echt' leven.

Dit is het.

Dit is alles. Deze bomen, wolken en straten zullen we het mee moeten doen. Deze dagen. Dit hoofd, vol met deze gedachten.

Een deel van mij wil alles veranderen, maar een ander deel wil weten hoe het is om te leven. En dus oefen ik. Steeds weer verdwijn ik, word ik verleid door mijn hoofd om af te maken, te fixen, te plannen.

Het voelt veilig, efficiënt, belonend. En steeds weer vraag ik mezelf om terug te komen. Ik herinner me eraan dat dit het leven is. Dat het nooit af zal komen. Dat ik er op dit moment zal moeten zijn, omdat er geen andere momenten bestaan.

"Miracles live in the mess" schreef Lisa Olivera eens. En dus probeer ik dat ook te doen.

Ik laat wat onaf is onaf (zowel fysiek als mentaal) en verschuif mijn aandacht naar het leven. Naar wat er om me heen is of wat ik aan het doen ben. Naar wat ik kan zien of voelen, of met wie ik kan praten.

Ik moet toegeven, het lukt me het beste als ik alleen ben. Rust en aandacht zorgen dat bomen, vijvers, vlinders en lichtval echter worden. Alsof niet ik, maar het leven tot leven komt als ik aanwezig ben. Het maakt dat de details zichtbaar worden. Opeens zijn deze boom en dit appartement uniek en de werkelijkheid. Opeens ben ik iemand die in dit appartement woont. Iemand die op dit moment 28 is, op dit moment een blog schrijft voor haar website. Ik type mijn woorden, drink mijn thee en staar uit het raam zoals schrijvers dat doen.

Op mijn vensterbank liggen schelpen en stenen die ik van stranden en bergen heb meegenomen. Zie je twintig schelpen op het strand, dan is overal wel iets mis mee.

Maar zodra ik één schelp in mijn handen neem en met aandacht bestudeer kan ik me alleen verwonderen over de schoonheid van de natuur. Elk ribbeltje, elke kleurovergang en elke beschadiging hoort bij deze unieke schelp. Elke imperfectie maakt haar echter, levender, natuurlijker.

Leef je per dag, per week of zelfs per jaar, dan kijk je naar het strand en zie je 20, 200 of 2000 schelpen. Geen ervan is perfect. Geen ervan is de mooiste schelp mogelijk. Maar lukt het je om 1 schelp, 1 boom, 1 persoon of 1 moment heel even al je aandacht te geven, dan kun je vaak niet anders dan waardering en zelfs verwondering te voelen.

En plots zien we dan het leven dat er al die tijd al was.