Waarom vertrouwen een keuze is
Na een tijd van voorbereiden, nadenken en uitproberen is het dan eindelijk zover. Er bestaat een website die ik heb gemaakt. Voor een bedrijf dat ik ga opzetten. Hoewel tegenwoordig best veel mensen een website maken of een eigen bedrijf beginnen blijf ik me bewust van mijn eigen verbazing. Hoezo kan ík websites maken? Hoezo denk ík dat ik ondernemer kan worden?
In de echte wereld ben ik 27 en heb ik een opleiding en programma’s gevolgd die me precies geleerd hebben wat ik moet weten en kunnen om iets moois te maken waar mensen wat aan hebben. En ik geloof ook oprecht dat dat gaat lukken. Dat dat is waar ik mee bezig ben. En… En tegelijk blijft er een stem in mijn hoofd denken ‘maar ik ben nog maar een kind’.
Het kindje in mij dacht altijd dat volwassenen weten wat ze doen en zich daar sterk en goed bij voelen. Ik denk dat veel van ons als kind zo dachten. Later als ik groot ben… Later als ik groot ben ga ik kinderen helpen in Afrika, dacht ik. Later als ik groot ben ga ik boeken schrijven. Dan ben ik sterk genoeg en voel ik vertrouwen. Dan doe ik de dingen die ik écht wil, omdat ik dan niet meer zo onzeker ben. Omdat ik dan groot ben.
En nu denk je misschien, ah nu komt het punt waar ze uitlegt dat groot niet bestaat. Dat ze nog steeds geen idee heeft wat ze doet, en dat iedereen maar wat doet en niemand zich echt vol vertrouwen voelt. Dat het idee van volwassenheid maar een illusie is. Maar zoals vaak is de werkelijkheid denk ik nog een tikkeltje genuanceerder dan dat.
Want er is wel veel veranderd sinds toen. Ik heb veel geleerd en ik weet veel meer wat ik nodig heb om te kunnen doen wat ik wil. En om te kunnen vertrouwen. En weet je wat het is... vertrouwen is een keuze. En dat klinkt als zweverige onzin en dat snap ik. Maar vertrouwen is mijn gedrag, niet mijn gevoel. Vertrouwen is het maken van de website, het schrijven van de blogs, het zoeken van genoeg rust zodat ik het gevoel heb dat ik mezelf ben.
Ergens is vertrouwen ook een gevoel, maar het voelt vaak niet als rust en vrede. Het gevoel van rust en vrede, dat komt pas later. Dat volgt het vertrouwen op als je ook alle onzekerheid en ongemak en verveling toelaat. Als je hersenen leren dat het hoe dan ook veilig is.
Vertrouwen is niet weten dat het goedkomt. Soms komt het niet goed. Vertrouwen is niet een rotsvast gevoel van rust en vrede. Soms voelt het wiebelig. Soms voelt het doodeng of verwarrend. Ook wel eens avontuurlijk. Vaak voelt het dapper. Maar vertrouwen is niet voor niets een werkwoord. Vertrouwen is iets wat je doet. Je mag kiezen om te vertrouwen, ook als het onzeker is.
Sterker nog, het zou je heel erg helpen om te vertrouwen, juist als het onzeker is. Kiezen voor vertrouwen, ook als het niet zo voelt, helpt je hersenen om andere dingen op te pikken uit je omgeving. Om ook mogelijkheden te zien, in plaats van alleen maar dreiging en gevaar en pech. Om aanmoediging te zien en hulp. Het helpt je om te denken “Wat heb ik nodig om daar te komen?” in plaats van “Waarom kan ik me niet zekerder voelen?”
Kiezen voor vertrouwen heeft me al veel gegeven. Een paar jaar geleden ging het niet zo goed met me. En zoals veel mensen wist ik heel goed wat ik zou moeten doen om me beter te voelen. Gezond eten, meer bewegen, op vaste tijden slapen, genoeg rust nemen, een psycholoog vinden waarbij ik me veilig voel, vaker naar buiten, meer met mensen afspreken, vaker schrijven, meer mezelf zijn en laten zien in de wereld. En misschien mediteren ofzo.
Je weet wel, gewoon van die gezonde dingen waarvan het soms lijkt alsof iedereen het doet en die heel makkelijk lijken, maar als je jezelf moet dwingen om ze daadwerkelijk te doen dan hou je het maximaal 6 dagen vol en daarna zucht je diep, pak je een reep chocola en geniet je van 15 afleveringen Gilmore Girls/ friends/ de mentalist. Op een gegeven moment besefte ik dat het zo niet echt werkte voor mij.
Ik hou er niet van om mezelf te pushen, te dwingen dingen te doen die niet goed voelen, constant door weerstand heen te breken. Ik ben vrij vriendelijk voor mezelf en gun mezelf best wat plezier en genieten. Ik ben niet op zoek naar perfectie, maar naar echtheid. En dus begon gezonder leven voor mij met vertrouwen.
En dat zag er voor een buitenstaander helemaal niet uit als gezond leven. Ik at waar ik zin in had, gunde mezelf alles, keek heel veel series, bleef regelmatig hele dagen binnen. Ik zorgde ervoor dat ik 1 dag per week helemaal alleen kon zijn. En langzaam ontstond ruimte.
Ruimte om wat vaker te gaan wandelen, omdat ik merkte dat ik me dan beter voelde. Ruimte om eerlijker te zijn over wat er in me omging, zodat gesprekken en verbinding met anderen dieper werden. Na een tijd begon ik ritme toe te voegen aan mijn dagen, regelmatiger en gezonder te eten. En nu? Mijn familie en vrienden zijn al bijna over de fase heen waarbij ze elke keer dat ik beweeg zeggen “huh jij?!”.
Gezond leven voelt niet vaak meer als worstelen, en juist meer als iets aardigs wat ik voor mezelf doe. En iets wat vaak leuk is en bij me past. Gaat alles perfect? Nahhh. Maar dat is nooit het doel geweest.
Op een bepaalde manier heb ik dus gevonden wat ik zocht. Ook al voel ik me vaak nog een kind (en eet ik vaak als een kind en dans ik als een kind en heb ik geen rijbewijs en werk ik maar 16 uur per week en hou ik nog steeds van patat en frikadellen), het is voor mij duidelijk dat er veel veranderd is.
Maar als ik als kindje zou kijken naar de persoon die ik nu ben zou ik zomaar eens niet kunnen zien dat het gelukt is. Dat ik groot ben. Omdat, zoals bij zoveel dingen waar we naar uitkijken, het er anders uitziet dan verwacht. Omdat het niet precies zo vóelt als ik toen dacht.
Ik had natuurlijk nooit kunnen weten hoe het zou voelen, want ik wist nog niet dat het de bedoeling was dat je je soms stom of onzeker of raar voelt. Dat dat eigenlijk vooral gewoon menselijk is. Dat iedereen die geen psychopaat is dat soms of vaak voelt. Als kind dacht ik dat volwassen zijn zou voelen als zekerheid en zelfverzekerdheid.
Stiekem dacht ik ook dat heel veel vervelende gevoelens dan ook niet veel meer voor zouden komen. Schaamte enzo. Angst. Al die grote, sterke mensen kunnen daar toch niet meer mee worstelen? Maar het blijkt dat ongemak en onzekerheid van alle leeftijden is. Zeker als je ervoor kiest om een leven te leiden dat bij je past, dat niet precies gaat zoals het hoort, dat betekenisvol is en waarin je groeit en verandert en ontwikkelt.
Dus je kunt je afvragen ‘jeetje, waarom heb ik nog steeds last van al die vervelende gevoelens?’. Of je kunt denken ‘hé, goed teken, ik ben nog steeds geen psychopaat’. You choose.
Vertrouwen voelt dus heel anders dan ik dacht. Maar ook al is dit vertrouwen niet een rotsvaste rust, dat heeft ook z’n voordelen. Rotsvast voelt veilig, maar rotsvast geeft niet heel veel mogelijkheden. Rotsvast is nou niet echt iets dat groeit. Echt vertrouwen is iets wat meebeweegt en ruimte biedt tot uitproberen en falen en opstaan en onderzoeken.
Dat soort vertrouwen heeft zijn eigen veiligheid. Een veiligheid waarin je geen zekerheid nodig hebt om te weten dat je oké bent. En als ik dan van een afstandje probeer dat rotsvaste vertrouwen te vergelijken met de vrije, dappere vorm van vertrouwen, met alle gevoelens die daarbij komen kijken, dan vraag ik me één ding af.
Zou het kunnen dat vertrouwen vanuit zekerheid een werkelijk gevoel van veiligheid tegenhoudt, omdat het eigenlijk geen vertrouwen is, maar angst? Wat als het toestaan van de angst datgene is wat ruimte maakt voor echt vertrouwen? Echte veiligheid?
“Because you take that leap of faith and then you realize that you were strong enough to do it in the first place.”