Gewone kerstdagen

“Als ik gewoon nog heel even... gewoon nog een keer mijn geduld kon verliezen. Of gewoon... Gewoon een saaie dag met hem op de bank. Tv kijken ofzo. Gewoon dat ik voor de zoveelste keer vergeet om de fiets binnen te zetten en dat zij dan nog één keer boos wordt.”

Gewoon. Gewoon is wat mensen het meest missen als het kwijtraakt. Door het einde van een relatie, door kinderen die ouder worden en het huis leeg achterlaten, of door verlies bij overlijden.

Gewoon nog even naar dat gezicht kijken. Gewoon even naar die stem luisteren. Gewoon snel even kijken of ze al slapen en dan weer verder met je serie. Gewoon weten dat ze er zijn. Hun aanwezigheid in de buurt. De vanzelfsprekendheid van een toekomst samen.

In het dagelijks leven - en extra met vakanties, feestdagen en op lange zomeravonden - zoeken we vaak naar een stukje magie. Momenten van diepe verbinding en gezelligheid. Voelen dat je leeft, en samen bent. We hopen op zo hard lachen dat we even een traantje of dertig moeten wegpinken. Een avond om nooit te vergeten.

En het leven is magisch. Op een ronde bol in de ruimte wordt het dag en nacht, groeit de natuur met de mooiste planten en de vreemdste beesten, en heb je wel eens goed naar een golf gekeken?

Zo'n 8 miljard mensen hebben geen idee wat ze doen en toch zijn daar kathedralen (soms van top tot teen versierd met stenen ananassen - magisch!), luisteren we muziek die iemand die we niet kennen jaren geleden in een ander land ergens heeft geschreven (magisch!) en worden we uitgezwaaid door opa en oma bij het raam (magisch!).

En daar zitten we dan met onze telefoon. Lekker even scrollen. En begrijp me niet verkeerd: ik bedoel niet te zeggen dat daar iets mis mee is. Toen er een paar jaar geleden iets gebeurde wat ik nooit zag aankomen, iets wat mijn wereld op zijn kop zette, kon ik me niets béters voorstellen.

Niet per se niks beters dan op mijn telefoon te zitten, maar gewoon... als ik even weer tijd kon verspillen - vóór. Voordat het gebeurde. Gewoon een saaie middag, zónder dat het was gebeurd. Gewoon een schooldag of een werkdag of een hele dag fietsen door de regen. Maar dan in die andere wereld. Waar ik eerst leefde. Waar het niet gebeurd was.

Soms zoeken we de magie en voelen we ons gefrustreerd als we weer een schermtijd van 25 uur uur per dag hebben. Als we geen goede gesprekken hebben, maar dingen moeten regelen nog duizend boodschappen moeten doen.

Als we ons hadden voorgenomen om liefdevol en geduldig te zijn en er toch weer kritiek uit ons ontsnapt. Als het gewoon net niet echt lukt om echt aanwezig te zijn.

Die frustratie is logisch, we willen een leuk leven en boodschappen zijn saai. We willen onze tijd niet verspillen.

We willen momenten zoals die laatste scène van elke kerstfilm. Wij (de Grinch, Scrooge, Kevin) eindelijk samen met al onze geliefden bij elkaar, gelukkig, ontspannen. Een grap laat iedereen heel hard lachen. En langzaam zoomen we uit, van de gezellige kamer, naar het besneeuwde dorp - de warmte en gezelligheid aanwezig in de muziek, de steeds zachter wordende stemmen, de lichtjes in het raam dat steeds kleiner wordt.

Soms hebben we zulke momenten. Die ene avond. Die periode met die groep, toen het zo hecht was en alle grappen gezamenlijke meesterwerken waren. Dat afscheid, of juist dat welkom-thuis feest. Die gewone avond met het gezin, toen alles gewoon zomaar klopte. Dit is waar het leven om draait, voelde je.

Magie is ook voor jou. Maar hoe harder je zoekt, hoe moeilijker het te vinden is. En magie is niet altijd groots. Hoewel het ons vaker opvalt bij die prachtige zonsondergang, is het er ook vaak op een dinsdag. Een gewone dinsdag. In een avondmaaltijd waarbij je elkaar niks te vertellen hebt. Maar gewoon dat jij er bent. En zij ook.

Ik vraag je voor dit jaar: verlaag de lat. Kerst is al magisch als jij er bent. Als je leeft. Dat is genoeg. Misschien is deze kerst niet de happy ever after. Misschien is het de middelste scène van elke kerstfilm: er is chaos, de kerstman is veel te laat, de herten zijn ziek, de Grinch en Scrooge zijn boos en vijandig en met die relatie komt het NOOIT MEER GOED. Of misschien heb je het wel gewoon zo saai dat het geen enkele kerstfilm binnen zou komen. Ook prima.

De komende week wens ik je gewone dagen toe. Ik wens je gezichten om naar te kijken. Familieleden of vrienden om je aan te ergeren. Een telefoon om wat tijd op te verspillen. Misschien schreeuw je zelfs wel tegen iemand. (MOET IE Z'N KLOTETROEP OOK GEWOON EEN KEER OPRUIMEN!!!!)

Ik wens je het leven. En dat je dan om je heen kijkt en misschien wel heel even denkt: pohh... En dan weer verder gaat met waar je was gebleven.

Met een hemels kerstknufje voor de lieve kleine Eer.